John Fusco & The X-Road Riders (US) tiltle: John The Revelator music: Blues - Roots release date: 2020 label: Checkerboard Lounge Recordings info artist: John Fusco promotion: Frank Roszak Radio Promotions (US) © Rootsville 2020

Hoewel hij vooral bekend staat als de maker van de bluesfilmklassieker ‘Crossroads’ uit 1986, is John Fusco teruggekeerd naar zijn muzikale terrein met zijn tweede album "John the Revelator" dit met Fusco's band, The X-Road Riders. De band is een ware cast van moderne bluessterren: Cody Dickinson (de North Mississippi Allstars), die de eerste van Fusco produceerde, verschijnt weer achter het bord en draagt ook drums, gitaren, dobro, piano en elektrisch wasbord bij. . Memphis soulzangeres Risse Norman, die heeft getourd en opgenomen met de North Mississippi Allstars en Samantha Fish keren ook terug.

Ze worden vergezeld door de nieuwe Fusco-medewerker Sarah Morrow, voormalig trombonist van Ray Charles en bandleider van Dr. John, en de bekende jazzgitarist en co-producer George Walker Petit. Het 20-nummers tellende, grotendeels zelfgeschreven dubbelalbum kan ook emotioneel krachtige moderne blues-doordrenkte rootsmuziek genoemd worden met een vleugje rock, soul, pop en gospel. Het is allemaal samenbindend door de stem van Fusco. Niet alleen zijn kenmerkende Hammond B3 en piano of zijn gruizige, verweerde zang, maar zijn weg met woorden en vooral diepgetrokken, filmische karakters - de al te bekende vent in 'Snake Oil Man', de gedoemde liefhebbers van 'Hottest Part of the Flame' met Morrow's trombone die de femme fatale oproept, en de down-and-out drifters van "Motel Laws of Arizona."

Samen met John en Risse zijn er Cody Dickinsonen Sarah ‘the Bone Doctor’ Morrow . Elke snit is onberispelijk gerangschikt met sfeer en stemming. Het grenst eraan om te suggereren hoe Tom Waits zou klinken als hij volledig toegewijd was aan een Delta-blues hoodoo. Zelfs ("Bone Deep") met zijn zware Howlin ’Wolf punchy-aanpak is huiveringwekkend en chiller wanneer Risse's stem het bluesachtige gewicht van Fusco's uitstekende weergave accentueert.

Op deze John’s Hammond B3 & Magic Mark Lavoie's mondharmonicahaar. Sarah's trombone brult diep op 'It Takes a Man' en 'Don't Mess Up a Good Thing', soulmuziek die solide is in de oude Stax-traditie. Het is allemaal aan beide kanten vettig en smakelijk gebakken. Wat op veel nummers doet denken, zijn de stukjes en beetjes van de beste momenten van Delaney & Bonnie (Bramlett) en The Band.

Wat ook goed is, zijn de instrumentalisten, violist Patrick Ross ('Applejack Brandy') en de goedgeschreven teksten die gewoon simplistische generieke toss-offs hadden kunnen zijn. De deuntjes hebben een blijvende persoonlijkheid. Op "Why You Chose Me," kan ik Levon Helm van The Band dit met Fusco "horen" zingen. "Bad Dog", riekt dan weer naar een donkere blues die gedenkwaardig is aan de late, diep grommende vurige leadgitarist John Campbell die 2 geweldige LP's beheerde (met nummers als "Tiny Coffin").

CD 2 is de zwakkere van de showcases, maar er zijn niettemin juweeltjes: A Buddy Miller-John Mellencamp gestileerd "Song for Peter" is een cool nummer. Het trombone-zware "Hottest Part of the Flame" (John Mayall deed dit vroeger toen hij Chris Barber aan zijn eenheid toevoegde) trouwt met een hete leadgitaar. Werkt prima. "Good Money After Bad" (een vleugje van de memorabele aantekeningen uit Elvis 'Leiber-Stoller "Trouble"), een gemakkelijk verteerbare soul-rocker. Maar het is die trombone die het pulserende geluid van het nummer heeft. "The Sun Also Rises", sluit af met een sterke, gezaghebbende noot. Er zijn veel opmerkelijke muzikanten te talrijk om op te noemen die in voorbeeldige uitvoeringen omslaan.